Jaisalmer, de Gouden Stad

Onderweg van Jaisalmer naar Bikaner
Zaterdag 14 september, 9.30 uur

We zitten nu in de taxi op weg naar Bikaner. Dit schrijft helemaal niet lekker, dus ik schrijf een andere keer wel verder.

José


Bikaner
Zaterdag 14 september, 21.30 uur

Zo, dit schrijft een stuk beter. We zijn nu in Bikaner, bij de oom en tante van Parul. Parul heb ik ontmoet in het TIFR. Zij is er zelf niet, maar haar neef Anoop is er wel en spreekt goed (genoeg) Engels. We hebben onze buik nog vol van de lunch (die we om 17 uur voor de tweede keer hadden, want we hadden onderweg rond een uur of 14.00 ook al lunch gehad). Zo meteen krijgen we nog avondeten…

Ik zal eens bij het begin beginnen. 3 Dagen geleden, op 11 september, zijn we met de trein van Jodhpur naar Jaisalmer gereisd. Het hotel is Jodhpur lag buiten het (toeristen)centrum, en het personeel sprak slecht Engels. Ondanks dat was het toch erg grappig, want ze probeerden die rare buitenlanders op alle mogelijke manieren tevreden te houden. De taxi die om 4 uur ’s nachts klaar zou staan was er niet. Na een telefoontje kwam er een autoriksja aangereden, waar onze tassen met moeite in pasten. Het treinstation van Jodhpur is ontzettend smerig. Overal lagen mensen op de grond te slapen. Het stonk er naar urine. Onze trein liet ook op zich wachten. Gelukkig was het in de trein wel fatsoenlijk voor Indiase begrippen. Twee banken tegenover elkaar en nog twee uitklapbare ‘planken’ daarboven kunnen worden gebruikt als bed. Er zijn lakens, kussens en dekens die verschoond worden als je daar om vraagt. Wij hadden slaapplaatsen op twee lage bedden, tegenover elkaar. Een gordijntje scheidt de bedden van het gangpad. Heb niet veel kunnen slapen, doordat de trein veel schommelde. Ook moest ik na een uur al naar de wc, maar dat bleef ik steeds uitstellen. Er is alleen een hurktoilet, en met al dat geschommel kun je je voorstellen hoe het ruikt/eruit ziet…

Met drie kwartier vertraging kwamen we aan in het hete Jaisalmer, waar vervolgens onze transfer naar het hotel spoorloos was. Na een telefoontje kwam iemand ons halen. Er was veel verwarring: de man die ons hielp had niet in de gaten dat we gereserveerd hadden, en dacht daarna dat we via een reisorganisatie geboekt hadden. Daarna hebben we zo’n anderhalf uur met hem aan tafel gezeten om ons pakket en de prijs daarvan te bespreken. De kamer was snel geregeld: de goedkoopste tweepersoonskamer in het hotel, inclusief ontbijt. We wilden ook graag een nacht in de woestijn slapen, met een kamelentocht erbij. We zouden eerst naar een tentenkamp, maar nadat we foto’s zagen waar honderden toeristen op stonden, kozen we voor de privétour met slapen in de open lucht. Dat was natuurlijk duurder. Ook wilden we een citytour, een taxi naar Desert National Park en een taxi naar Bikaner. Hij wilde ons daarvoor 22000 IRS (€260,-) voor laten betalen, maar dat was echt te veel. Uiteindelijk wisten we het bedrag omlaag te halen naar 17500 IRS (€210,-); nog steeds aan de hoge kant, maar al een stuk beter.

Na alle onderhandelingen was het al 15 uur ’s middags en konden we meteen vertrekken voor de jeep/kamelensafari. Onderweg reden we langs een paar kleine dorpen, waar meteen kinderen op ons af gestuurd werden nadat de ouders zagen dat er “gora’s” waren. Het kamelen rijden was minder pijnlijk dan verwacht. We hadden allebei onze eigen kameel, volgeladen met eten en drinken voor onderweg. De woestijn bij Jaisalmer is niet zoals de Sahara. Af en toe zijn er zandduinen, maar meestal is het vlak met wat dor gras en wat struikjes.
Na zo’n drie uur hobbelen op de kameel kwamen we bij zandduinen aan waar ook een hutje gebouwd was. Daar zijn we afgestapt. Wij konden foto’s maken van de zonsondergang terwijl de mannen die met ons mee gelopen waren ons eten gingen klaarmaken. De enige dieren die we onderweg en bij de hut gezien hebben zijn kamelen (duh), gazelles, vogels en heel veel mestkevers. Het eten was niet bijzonder lekker, maar wel bijzonder klaargemaakt: op een vuurtje van dorre takjes midden in de woestijn in het donker.
’s Avonds/’s nachts was het heel erg donker en er waren heel veel sterren. Echt heel erg mooi. We hebben in de buitenlucht op en onder dekens geslapen. ’s Nachts was ook de maan weg en kon ik heel goed de Melkweg zien. Demi heeft dat niet kunnen zien, want hij had z’n lenzen uit.
’s Morgens was er de zonsopkomst en fruit en toast als ontbijt, waarna we weer op de kamelen gestapt zijn voor de ruim 3 uur durende terugreis. Onderweg zagen we een zigeuner/nomadendorp. Alle kinderen wilden op de foto, voor geld natuurlijk.
Na de lunch werden we opgehaald door de jeep die ons naar Desert National Park bracht. De baas daar was niet bij de ingang aanwezig, en we moesten op zijn toestemming wachten. Uiteindelijk is onze chauffeur met ons het park ingereden, toen bleek dat we wel met de jeep naar binnen mochten, maar niet lopend. Helaas was er niet veel te zien midden op de dag. Onze chauffeur reed eigenlijk ook te snel (hij was geen wildlife-gids; gewoon een chauffeur).
Op de weg naar het hotel liet hij ons nog een verlaten dorp zien. De maharadja (ik weet niet meer uit welke stad) wilde met een meisje uit dat dorp trouwen. Er was alleen een probleem: zij waren van een andere kaste. De maharadja trok zich daar niets van aan en wilde het meisje meenemen. In de nacht daarvoor zijn alle mensen uit het dorp vertrokken, allemaal naar verschillende regio’s in India. De maharadja heeft het meisje nooit gekregen. Het dorp is 700 jaar geleden achtergelaten en is nu half afgebrokkeld. Er wordt druk gerenoveerd, maar als je het mij vraagt gaat daardoor de charme van het dorp weg.
Na het verlaten dorp bracht de chauffeur ons naar een ander dorp, waar we chai konden drinken. Dit bleek later zijn eigen dorp en zijn eigen huis te zijn, en zijn vrouw en kinderen, neefjes en nichtjes. Ik was tegen die tijd erg moe van het rondlopen/rijden in de hete woestijnzon, dus ik was erg blij toen we weer bij het hotel waren en konden douchen.

De dag daarna stond de citytour op de planning: het fort, een aantal haveli’s (rijkeluishuizen) en het meer. Jaisalmer’s fort is erg bijzonder, omdat er mensen wonen en leven binnen de fortmuren. Het fort/paleis zelf is een museum, waar we weer een audiotour gedaan hebben. Het komt wel erg veel op hetzelfde neer bij al die forten: elke stad met een fort heeft generaties aan maharadja’s. Daarom is Rajasthan ook ‘The Land of the Kings’. Elk fort heeft zijn ‘lidtekens’ van vroegere gevechten (tussen verschillende steden in Rajasthan). Er zijn verschillende binnenplaatsen voor officiële gebeurtenissen, zoals de ‘troonswisseling’ en voor entertainment. De vrouwen, waarvan één de echte en enige maharani is (de koningin) leven in een ander deel van het fort/paleis. Als een man dood gaat tijdens de oorlog moet de vrouw in het crematievuur stappen, zodat er geen weduwes zijn (dit wordt sati genoemd). De kinderen ook volgens mij. Massale vrouw/kinder (gedwongen) zelfmoord is 2,5 keer gebeurd in Jaisalmer. De halve keer is omdat die keer gehaast gebeurde. De strijd was eigenlijk al verloren, maar soldaten kiezen dood over verlies, dus ze gingen hun dood al strijdend tegemoet. Vrouwen en kinderen werden vooraf gedood door ze de keel door te snijden. Oké bah, genoeg gruwelijke geschiedenis.

Na het fort hebben we enkele haveli’s gezien. Wel mooi, maar niet erg bijzonder. Het bijzondere aan Jaisalmer is dat de meeste gebouwen van dezelfde steensoort gemaakt zijn. Zandsteen, ofzo. Alles heeft een goudgele zandkleur, vandaar de naam ‘Gouden Stad’. Op het meer werden we bijna levend verbrand door de zon, dus toen snel naar het hotel om te douchen en zwemmen.

’s Avonds zijn we nog eens binnen de fortmuren gaan kijken en hebben we wat leuke souvenirs gekocht.

Vandaag zijn we rond half 10 vertrokken in onze te dure, maar toch wel relaxte taxi met airco. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt in Khichan, waar in de wintermaanden januari en februari ontzettend veel kraanvogels te zien zijn; rond de 9000. Nu waren het er een stuk minder; net wat meer dan 100. Maar we hebben ze toch gezien.

Daarna zijn we doorgereden naar Bikaner. De familie van Parul is ontzettend gastvrij. We krijgen meer dan genoeg eten (serieus, MEER dan genoeg. Ik ben er misselijk van) en de neef van Parul heeft ons net een rondleiding langs twee tempels gegeven. Bij één van de twee – een maadurga (vorm van de godin Parvati; vrouw van Shiva) tempel, was een gebed met zang aan de gang. Daarna heeft Anoop ons laten zien wat er om de tempel heen aan rituelen wordt gedaan.
In de tweede tempel waren allemaal beelden van goden en belangrijke religieuze personen verzameld, van verschillende religies. Jezus stond er ook tussen. Het was erg interessant om deze combinatie te zien.

Op de terugweg naar het huis (dat trouwens erg ruim en groot is) bespraken we de plannen voor morgen. Anoop is zelf een tandarts in wording, maar een vriend van hem werkt als gids in de toeristensector, en kent iemand die wildlife tours geeft. Morgen staan we om 4 uur op, om om half 5 te vertrekken voor een safari. De man heeft ons 2000 antilopen beloofd, en reptielen, vogels, etc.
Na terugkomst rond 15 uur gaan we naar de rattentempel in Deshnok. Nu dus de hoogste tijd om te slapen. Hopelijk lukt dat met zo’n volle maag :).

José