Heilige rituelen aan de Ganges

Ramnagar, vrijdag 27 september, 12.15 uur

De laatste 3 dagen hebben we zo’n 1450 km afgelegd. Eerst bijna 12 uur met de nachttrein van Khajuraho naar Varanasi. De dag erna met het vliegtuig naar Delhi, en met de trein naar Ramnagar, bij het Jim Corbett National Park. Het is wel erg fijn om nu weer 2 nachten op 1 plek te kunnen blijven.

In de trein vanaf Khajuraho zaten bijna alleen maar buitenlanders. We zaten in de 3e klas, dus in onze ‘nis’ waren aan beide kanten 3 bedden, en langs de andere kant van het gangpad nog 2; 8 plaatsen in totaal dus. 2 Spanjaarden, 2 Fransen, 2 Koreanen/andere Aziaten en wij, 2 Nederlanders. Die Aziaten waren wel vreemd. Eén had geblondeerd/geëlektrocuteerd haar en sliep met een mondkapje. We dachten allebei eerst dat het een vrouw was, maar daar had hij wel erg behaarde benen voor.
Demi sliep al snel. We kwamen bij het eerste station aan en daar hebben we heeeel lang stilgestaan. We hadden zo een uur vertraging. Ik was daarom verbaasd dat we wel op tijd in Varanasi aankwamen.
Iemand van het hotel stond ons meteen buiten bij de trein op te wachten. Varanasi is een oude stad, een heilige stad, de stad van de kennis, maar ook de stad van de viezigheid en veel kleine, smalle steegjes waar je makkelijk in verdwaalt. Het hotel viel 100% mee; schoon, ruim, betaalbaar. Niet voor niets het best beoordeeld op Tripadvisor. We wilden heel graag de ghat’s zien: waar trappen vanuit de stad naar het water leiden, en waar Varanasi bekend om is. Op aanraden van de hoteleigenaar namen we een gids, die ons door de smalle steegjes zou leiden. Helaas wilde de man ons allerlei andere dingen laten zien. Hoe zijde gemaakt wordt, parfumwinkeltjes, een astroloog. Ook interessant, maar niet waar we voor kwamen. Ik heb wel bij de astroloog mijn verleden, heden en toekomst laten vertellen. Kostte wel wat, maar het was interessant om mee te maken. Aan de hand van mijn geboortedatum, de stand van de planeten op die dag, hand- en gezichtlezen vertelde hij me onder andere dat ik uit een gezin van 5 kom, waar de contacten goed zijn (tussen mij en de rest). Ik zou volgens hem een creatief en sociaal persoon zijn. Economie en zaken doen is niets voor mij. Qua liefdesleven loopt het vanaf nu goed. Ik ga in 2017 trouwen met iemand die jonger is dan ikzelf (of even oud, was ook goed/gunstig zei hij). Ik krijg een of andere ‘social work’ baan, en mijn toekomstige echtgenoot ook iets in die richting, maar dat deel begreep ik niet zo goed. Hij zou ook artistiek of muzikaal zijn, en romantischer dan ikzelf. We krijgen 2 kinderen, eerst een meisje, dan een jongen. Op mijn 83e heb ik 3 kleinkinderen. Ik ga eerder dood dan mijn man en krijg geen ziektes zoals kanker of hartproblemen (alleen buik/rugproblemen, maar daar heb ik nu ook regelmatig last van door hypermobiliteit). Nouja, ik ben benieuwd. In 2017 ga ik dus blijkbaar trouwen, zet het vast in je agenda. Ik heb ook gevraagd naar de toekomst van de familiesituatie, maar hij kon niet verder ‘kijken’ dan het gezin. En hij draaide een beetje om mijn vraag ‘wanneer ga ik afstuderen?’ heen met dat ik een goede carrière zou krijgen. Dit was mijn controlevraag, want ik weet het antwoord.

Na tientallen smalle steegjes, vele koeien en geiten en nog meer vieze koeienvlaaien op straat kwamen we bij een van de ghat’s: de ‘burning ghat’. Hier worden 24 uur per dag crematies gedaan. De rijkere families/kasteleden kunnen hout kopen voor de brandstapel (1 kg voor 450 RS = ongeveer €5,-). Als bezoeker/toerist kun je een donatie doen, voor je karma. Ze stelden voor dat wij 5 kg zouden doneren. Nou, nee dus. Het lijkt wordt ingewikkeld in een soort goudkleurig folie en versierd met bloemen op bamboestokken naar het water gedragen. Daar wordt het in de rivier gedipt, voor een laatste heilige reiniging. Vervolgens loopt iemand 5 rondjes om het lijk, als symbool voor de 5 elementen: water, vuur, aarde, lucht en ether. Daarna gaat het op de houtstapel. We hebben niet gezien hoe een nieuw lijk erop werd gelegd. Wel de andere rituelen. En bij een ‘oud’ vuur werd de schedel/romp uit het vuur gevist om in de rivier te gooien. 7 Soorten lijken worden niet verbrand: Heiligen, kinderen onder de 5, mensen met slangenbeten, zwangere vrouwen, mensen met lepra of waterpokken, dieren die verbonden zijn aan het hindoeïsme en mensen die het hout niet kunnen betalen (ofwel de lagere kasten). Dit gebruik wordt zoveel aan de Ganges gedaan, in het bijzonder in Varanasi, omdat men gelooft op deze manier aan de reïncarnaties te kunne ontsnappen; regelrecht naar de hemel. Veel mensen gaan de rivier in om zichzelf te ‘reinigen’. Ironisch, want alles wordt in de rivier gedaan: as uitstrooien, lijken dumpen, afval weggooien, de was doen, poepen, tanden poetsen….
’s Avonds waren we aanwezig bij een ritueel aan de Ganges: de Pooja, dat door 7 priesters tegelijk werd uitgevoerd. Ik had 7 oude, bebaarde mannetjes verwacht, maar het waren 7 jonge kerels met hippe kapsels. Het ritueel bestond uit het rondzwaaien van allerlei voorwerpen, van bloemblaadjes tot kaarsenkandelaars in alle 4 windrichtingen, onder begeleiding van drum, bellen en zang. Het was er ontzettend druk. We besloten om lopend terug te gaan. Helaas niet langs de ghat’s, want het water stond te hoog. Onderweg vond Demi ein-de-lijk de memorycard waar hij al vanaf Khajuraho naar op zoek was. We vroegen om de weg. Het kwam erop neer: blijf de verlichte steegjes volgen en vraag regelmatig de weg. Donker is fout! Na drie keer fout lopen en onderweg avondeten kwamen we gelukkig weer bij het hotel. Snel voeten wassen, met al die viezigheid op straat.

De ochtend erna zijn we om 5 uur opgestaan voor een ochtendbootritje tijdens de zonsopgang. Veel mensen namen een vroege duik in de rivier. Er dreef nog een dode geit langs. Een man had een prullenbak op zijn boot, maar die was vol. Hij leegde de prullenbak in de Ganges. Verderop zat een man te poepen op straat.
Rond 8.30 u hadden we onze tassen gepakt en ontbeten, en stond de taxi klaar om naar het vliegveld te gaan. De vlucht was erg kort vergeleken bij de treinreizen. Binnen 2 uur waren we in Delhi. Daar zijn we met een taxi naar Parul toe gegaan. In Bikaner waren we bij haar oom en tante. Het was erg leuk om haar ook nog een keer te zien. Zij vertrekt de 30e naar Duitsland om 4 jaar lang een PhD te gaan doen, dus we zullen elkaar nog wel eens opzoeken, in Duitsland, Nederland of zelfs een keer in Parijs :).
We zijn daar een paar uur gebleven en om 18 uur zijn we met een taxi naar het treinstation gegaan, inclusief take away noodles voor onderweg, maar zonder bestek. In de trein hebben we onze tassen doorzocht voor creatieve oplossingen. Demi heeft uiteindelijk gegeten met het plastic hoesje van een memorycard, en ik heb lekker met m’n vingers gegeten. Het was erg rustig in de trein, we hadden de hele nis met 6 bedden voor onszelf. Demi kon niet goed slapen vanwege een harde snurker, die ook het licht op het gangpad niet uit het gedaan.

Om 5 uur ’s morgens kwamen we in Ramnagar aan. Ik had contact met de hoteleigenaar via whatsapp. Er was wat verwarring over vervoer naar het hotel. Ik dacht dat het geregeld was, hij zei van niet. In een eerdere mail stond een bedrag van 700 RS voor een pick-up, dus we besloten om de verwarring niet groter te maken en zelf een riksja te regelen (voor 120 RS).
We hebben een prima kamer voor 2750 RS per nacht, inclusief alle maaltijden. Het restaurant is ook prima; wel volledig vegetarisch. Vanmorgen hebben we nog even bijgeslapen en zometeen, om 15 uur gaan we op onze eerste jeepsafari. Laat de tijgers maar komen!!

José