Swaziland

Gisteren (zaterdag 14 augustus) zijn we ’s ochtends richting Swaziland vertrokken. Gelukkig, want onze verblijfplaats in Komatipoort was niet veel soeps. Echt supervieze toiletten en douches (van die douches hebben we dus ook geen gebruik gemaakt) en de bar vrijdagavond viel ook tegen. Wij waren zo’n beetje de enigen die er zaten. We hebben dan ook niemand de sokkiesokkie zien dansen helaas. Maar goed, we gingen dus op weg naar Swaziland. Na een vrij lange rit (zo leek het in ieder geval) kwamen we bij de grens aan. Daar kregen we te horen dat al onze camera’s aangegeven moesten worden. Van iedere camera werd het typenummer opgeschreven. Met 22 man in een truck waarvan de meesten een camera hebben duurde dat wel even. We vonden het allemaal grote onzin en snapten niet goed waar het voor nodig was. Misschien is de koning van Swaziland bang dat we 1 van zijn 13 (!!!) vrouwen op de foto zetten ofzo :P. Toen dat gebeurd was moesten we nog even langs de paspoortcontrole om een stempel op te halen. Toen konden we weer de truck in om 200 m te rijden. Weer allemaal de truck uit om de volgende stempel voor onze paspoorten te halen. Toen dat achter de rug was, konden we na een oponthoud van zeker een half uur, eindelijk Swaziland binnen rijden.
Wat bijna meteen opviel, was de grotere armoede dan in Zuid-Afrika. Heel veel huizen (maar dan ook écht heel veel) waren maar half af. Iedere keer als er weer wat centen binnen komen, werken deze mensen verder aan hun huis. Vaak zagen we huizen met een supermooie voorgevel, maar een bouval aan de achterkant. Zo nu en dan kwamen we supermooie huizen met een dikke sportwagen ervoor tegen, terwijl de buren in een krot wonen.
Uiteindelijk kwamen we rond 13.45 u aan bij een kaarsenwinkel waar ze de kaarsen allemaal zelf maken. Dit schijnt een belangrijk exportproduct voor Swaziland te zijn. Nog nooit in mijn leven had ik zoveel verschillende soorten kaarsen gezien. Kaarsen met dieren erop, kaarsen in de vorm van dieren, noem maar op! José heeft er 2 kaarsen voor haar moeder gekocht en ik heb er 2 kaarsenhouders voor mijn ouders gekocht. We hebben ook nog even over een klein marktje met allemaal beeldjes, trommeltjes en doeken gelopen, maar daar zijn we niet geslaagd om wat leuks te vinden.
Om 14.30 u zijn we verder gereden naar Mlilwane Wildlife Sanctuary, waar we niet veel later aankwamen. In dit natuurreservaat lopen nyala’s, koedoe’s, bosbokken, impala’s, zebra’s, knobbelzwijnen, nijlpaarden en krokodillen rond. En natuurlijk mag ik ook de vervetten niet vergeten. Nadat we onze tenten op hebben gezet (wow, wat een uitzicht) kwam er al een vrouwelijke nyala koekeloeren. De dieren hier zijn zo aan mensen gewend dat ze super dichtbij komen. Zo dichtbij dat ze aan mijn hand was aan het snuffelen. Hier was ook eindelijk weer gelegenheid om fatsoenlijk te douchen, waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Helaas ten koste van Rick, want toen José en ik onze kraan hadden opengedraaid, had hij geen water meer.
’s Avonds hebben we in het restaurant genoten van een buffet met vlees dat vers van de braai kwam. Ze hadden varken, rund en kip. Lekker! Helaas waren de boontjes iets te veel gepeperd en was de saus van het dessert aangebrand, maar voor de rest hebben we heerlijk gegeten. Na het eten konden we genieten van traditionele Swazidansers en –zangers. Erg leuk!
In de nacht van zaterdag op zondag slecht geslapen door de behoorlijk hevige wind. Gelukkig hing onze was ’s ochtends nog aan de waslijn :).
Vandaag kunnen we onze tijd zelf indelen. Rond 10 u zijn we met Saskia en Griet een stukje gaan lopen. We hebben (natuurlijk) veel nyala’s gezien, daar stikt het hier van. Verder impala’s, knobbelzwijnen, vervetten, nijlpaarden en een krokodil. De vervetten waren zo nieuwsgierig dat ze bijna op mijn schouders sprongen. We hebben ook nog even vechtende nijlpaarden gezien, maar het ging helaas zo snel dat ik geen foto kon maken. Daarna zijn we nog even bij een kleine expositie van schedels en uitwerpselen van het wild hier gaan kijken, en daarna weer terug naar de tent.

Demi