Afscheid

Ik wilde veel eerder nog schrijven, maar het is er niet van gekomen. Inmiddels is Demi al hier, en zijn we aan onze vakantie begonnen. Dat zullen we allemaal opschrijven op een andere pagina, maar wel op deze blog. Eerst moet ik jullie even bijpraten over de laatste weken van mijn thesis project.

De laatste weken gingen ontzettend snel voorbij. Ik moest de laatste experimenten afronden, dingen overdragen, mijn verslag schrijven (en laten nakijken – en herschrijven – laten nakijken – herschrijven – etc) en mijn presentatie voorbereiden. Uiteindelijk heb ik me precies aan het schema gehouden. Alles was op tijd af, de presentatie ging goed, en Shobhona en Sulabha lijken tevreden te zijn. Ik heb gevraagd om een eind/feedback gesprek, maar dat zijn ze hier niet zo gewend. Het was niet het soort gesprek dat ik verwacht had, waarbij ze mijn voortgang zouden bespreken. Het was een gesprek waarin we besproken hoe dit project verder zal lopen. Andere studenten moeten verder gaan waar ik ben gestopt. Ook lieten ze weten dat ze mijn data – samen met nog wat extra data van nog uit te voeren experimenten – willen gaan publiceren! Ik had nooit verwacht dat ik als masterstudent een publicatie zou krijgen, misschien dan. Het zal nog wel even op zich laten wachten, want o.a. Rucha moet die andere experimenten gaan doen, en zij heeft het al erg druk met haar eigen werk. Hopelijk komt er uiteindelijk toch een publicatie, dat zou wel leuk zijn.

Ik kan proberen om mijn resultaten kort en begrijpelijk samen te vatten. Toen ik begon aan mijn project was het de bedoeling om jonge muizen, pups, te infecteren met malaria, en om de afweerreacties in de milt, in het bloed en in de hersenen te vergelijken met volwassen dieren die een infectie hebben. Resultaat en probleem nummer 1: pups van 10 dagen oud zijn niet vatbaar voor de infectie. De parasiet groeide niet in de rode bloedcellen. Wat raar is, want jonge dieren zouden juist vatbaarden moeten zijn voor allerlei verschillende ziekten. Ik heb toen geprobeerd om iets oudere pups, van 3 weken, te infecteren, en dat werkte! Zelfs veel erger dan bij volwassen dieren. Normaal gesproken kun je muizen niet 2x infecteren met dezelfde parasiet, want na 1x worden ze immuun. Ik heb toen de pups, die 10 dagen oud waren en geen infectie kregen, volwassen laten worden en nog eens geïnfecteerd. Het rare was, dat ze wel ziek werden, maar vergeleken bij volwassen dieren die nog nooit eerder een injectie met malariaparasieten hadden gehad minder ziek werden. Dus jonge muizen zijn niet vatbaar voor malaria als ze 10 dagen oud zijn, maar later zijn ze wel beter beschermd tegen dezelfde parasiet. De vatbaarheid voor malaria heeft misschien te maken met het type rode bloedcellen. Jonge muizen hebben een ander soort hemoglobine, waar de parasiet van ‘eet’ als ie in de rode bloedcel zit. Ik heb nog getest voor cytokines in het bloed (dat zijn kleine moleculen die betrokken zijn bij de regulatie van een ontstekingsreactie), maar daar is niets bijzonders uit gekomen.

Oké, genoeg over mijn project. Ik heb ook nog leuke, niet studie gerelateerde dingen gedaan :P. Rucha heeft me op Independence Day, 15 Augustus, meegenomen naar haar huis. Daar heb ik heerlijk gegeten (haar moeder had van alles voor me klaargemaakt; gasten worden ontvangen als Goden) en ik ben er ook blijven slapen. Papa vroeg ‘zijn die huizen wel gemaakt van steen?’ Haha, ja, niet alle mensen wonen in golfplaten huisjes in sloppenwijken. Het was erg leuk om bij Rucha thuis te zijn. Ze is jaren geleden als klein meisje ook in Nederland geweest, dus we hebben die foto’s bekeken.

Na mijn presentatie had ik 1,5 week over, voordat Demi kwam. Ik ben naar het museum geweest (met een moeilijke naam: Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya. Vroeger het Prince of Wales Museum). Daar hebben ze hele mooie en oude sculpturen van goden. Ze hadden ook een Europese, Nepalees/Tibetaanse en Chinees/Japanse collectie, en een wapencollectie. Na 3 uur rondlopen met mn camera en een audiotour had ik er toch wel genoeg van.

Verder heb ik die week gewinkeld. Ik ben met Disha naar fashion street geweest. Helaas pasten de dingen die ik gekocht had niet (behalve 2 tshirts) en moest ik ze later proberen te ruilen. Ik ben ook met Reshma mee geweest om een dansjurk te kopen voor een danswedstrijd. Ik heb zelf geen kleding meer gekocht, want dat hebben ze toch niet in mijn maat. Mijn armen zijn te dik/gespierd en mijn schouders zijn te breed vergeleken bij de goede taille maat.

Ik ben vorige week – het weekend voordat Demi kwam – ook bij Reshma blijven slapen. Zij is degene die het zo leuk vindt om met mijn haar te spelen. We hadden afgesproken dat ik voor een weekend haar levensechte barbiepop zou zijn. Disha en Saumya kwamen ook mee. Ze heeft mee aangekleed in 3 verschillende sari’s/stijlen. Marathi (Mumbai en omstreken), Gujarati (ten noorden van Mumbai) en Bengali (Calcutta en omstreken). Het was heel erg leuk, en we hebben natuurlijk veel foto’s gemaakt.

Ik heb heel erg mijn best gedaan om samen met twee vriendinnen van Saumya, Surat en Malini, een bachelorette party voor haar te organiseren voordat ik wegging. Het verliep eerst erg moeizaam, omdat alle andere meiden druk aan het werk waren, maar uiteindelijk is het allemaal gelukt. We hebben een huwelijksnacht-overlevingspakket samengesteld, met nachtkleding, massageolie, etc. En ’s avonds zijn we naar een restaurant gegaan waar ook karaoke was. We wisten van tevoren niet dat ze die avond het wereldkampioenschappen karaoke zingen zouden organiseren, of een van de kwalificatierondes daarvan. We hebben met z’n vieren ontzettend vals gezongen, lekker gegeten, cocktails gedronken. Het was een hele gezellige avond. Op de terugweg in de taxi hielden we nog even onze eigen karaoke. Die taxichauffeur moet wel gedacht hebben…
Daarna ben ik wakker gebleven, want ik moest ’s nachts Demi ophalen. Hij zou om half 5 aankomen, en ik werd om 3 uur door de gereserveerde taxi opgehaald. Ik was veel te vroeg bij het vliegveld, dus toen ben ik maar vast begonnen met afscheidsbrieven schrijven. Dat klinkt erg dramatisch :P. Een brief voor iedereen die ik ga missen. Ik denk dat Demi uiteindelijk rond kwart over 5 of half 6 naar buiten kwam. Het was heel vreemd maar fijn om elkaar weer te zien, na zo’n lange tijd. Ik was zelfs vergeten hoe lang Demi ook alweer was :P.

Vervolgens hadden we 3 dagen in Mumbai. De eerste dag hebben we bijgeslapen tot lunchtijd. Daarna heb ik Demi voorgesteld aan mijn collega’s en nieuwe vrienden. Ik heb ook een rondleiding gegeven door het instituut, en ik heb laten zien wat voor werk ik met de muizen gedaan heb. Rond theetijd hebben we brood met hagelslag en drop gegeten. Dat viel erg in de smaak, vooral de hagelslag. ’s Avonds zijn we op dubbel date gegaan met Suman en Saumya, waarna we nog een hele tijd aan de Marine Drive hebben gezeten.

Op de tweede dag zijn we naar Elephanta Island geweest, omdat Demi de apen daar graag wilde zien. Ik was er al eerder geweest, en ik wilde het deze keer wel graag volledig begrijpen. Daarom wilde ik wel graag een gids, en dat was zeker de moeite waard. Na terugkomst, waarna we allebei verbrand waren op de boot (tsja, zonnebrandcrème vergeten) hebben we geluncht en vervolgens zijn we Colaba Causeway helemaal doorgelopen. Daarna hebben we nog wat andere plekken in de stad bekeken. ’s Avonds zijn we uit eten geweest bij het beroemde Leopold Café.

Op de laatste dag hadden we niet veel gepland. De dag stond vooral in het teken van tas en doos (om naar huis te sturen) inpakken en afscheid nemen. Het afscheid nemen viel zwaar. Ik had voor iedereen in het lab, en voor Saumya een brief geschreven. Natuurlijk hadden mensen het al gelezen voordat ik ze allemaal uitgedeeld had, dus toen begon het huilen en knuffels geven al. Daarna zijn ze allemaal samen gaan zitten en kreeg ik een soort van evaluatie :P, maar dan voor de lol. Bijna iedereen heeft me persoonlijk verteld hoe ze de laatste 6 maanden met mij ervaren hebben. Suman en Saumya waren op dat moment spoorloos, dus die heb ik ’s avonds nog ontmoet, nadat we terugkwamen van het uit eten gaan. Gelukkig hoefde ik toen niet meer te huilen, maar dat betekent niet dat ik het er niet moeilijk mee had. Suman en Saumya zijn de twee mensen die ik het meest ga missen, en ik vind het heel vervelend dat ik niet bij hun bruiloft aanwezig kan zijn. Gelukkig is er facebook, Skype en Whatsapp, en ze hebben beloofd dat ze ooit naar Nederland zullen komen.

Inmiddels is het dus 8 september. Demi en ik zijn nu 2 dagen in Udaipur geweest, en we vertrekken over een uur naar Ranakpur. Alle reisverslagen zullen we samen gaan schrijven. Ik zal even een nieuw reisverslag daarvoor op mijn pagina zetten, dus die verslagen zullen hier ook binnenkort te lezen zijn.

Kusjes en knuffels aan iedereen, en tot over 1,5 maand in Nederland!!