Slapen onder de sterren

Ik heb 's nachts een steile helling beklommen :). Ja, ik val maar meteen met de deur in huis. En het was leuk!

Op vrijdag had ik een klein dipje. Ik wilde hele graag iets leuks doen in het weekend, maar heel veel mensen werken in het weekend door. Ik werd er een beetje gek van. Ik kan niet constant met werk bezig zijn. Af en toe zwemmen helpt wel, maar in het weekend wil ik echt weekend :P. Anyway, op vrijdag ging ik naar een van de kantines om te eten, en we schoven aan bij een aantal mensen van een ander biologie lab. Ik volgde het gesprek niet, maar opeens hoorde ik iemand het woord 'night trek' zeggen.

Nouja, van het een kwam het ander, en ik ben zaterdag mee geweest voor die trek naar de top van Gorakhgad. Het woord 'gad' betekend fort, en dit fort staat bovenop een rots (even googelen: 651m). We zijn daar 's nachts naartoe gelopen/geklommen, omdat het overdag veel te heet is. Het eerste stuk was met de trein. In totaal waren we met 5 mensen, 1 van hen heeft een auto, dus het grootste stuk hebben we gereden. De rit was doodeng trouwens. Die mensen hier hebben geen geduld, alles wat voor ze rijdt moet ingehaald worden, en wel direct. Maakt niet uit of er een motor van de andere kant komt, want dat past wel met 3 naast elkaar. Het maakt ook niet uit dat we in een bocht rijden en niet kunnen zien wat er van de andere kant komt. Dat wordt heel simpel opgelost: heel hard toeteren, en als er dan toch een auto van de andere kant komt moet je heel hard remmen (met piepende banden). Geen probleem toch? :P

Het lopen naar de rots toe was erg zwaar voor mij. Ik was binnen een paar minuten al buiten adem van het schuim omhoog lopen, maar gewoon doorgaan! Onderweg hebben we schorpioenen, spinnen en insecten met teveel poten gezien. Uiteindelijk kwamen we bij de rots aan, die bijna verticaal omhoog liep. In het donker, met zaklampen (ik heb zo'n hoofdlampje kunnen lenen), zijn we omhoog geklommen. Soms waren het gewoon rotsen, en soms was er een trap uit de rots gehakt waar je alsnog op handen en voeten naar boven moest klimmen, omdat het anders te steil was. Ik heb nog nooit eerder geklommen, maar ik vond het echt heel erg leuk, en tot mn verbazing minder vermoeiend dan het lopen. Ik kon niet zien hoe diep de val was, maar ik wist dat het een heel eind was. Toch was ik helemaal niet bang. Eenmaal op de top hebben we gegeten en geslapen. We hadden slaapzakken mee. Dat was ook wel nodig, want op de top waaide het en was het best fris. Het lag niet echt lekker op al die steentjes, maar ik heb toch kunnen slapen. Rond 4 uur werd ik wakker en heb ik een hele tijd naar de sterren gekeken. Zo ver van de bewoonde wereld en grote steden waren er veel meer sterren te zien. Ik kon ook de melkweg zien én ik heb in ieder geval 6 vallende sterren gezien.

Rond een uur of 5 begonnen we aan de weg terug. Bij het eerste plateau hebben we kunnen genieten van de zonsopkomst. We kregen ook bezoek, een groep apen heeft ons gevolgd tot aan de voet van de rots. Op de terugweg hebben we gelukkig ook veel foto's kunnen maken. Dat lukte op de heenweg niet zo goed in het donker. Het lopend afdalen was weer erg zwaar voor mij. Dat vraagt zoveel van je beenspieren en vooral van je knieën! Ik heb nu, 2 dagen later, nog spierpijn. Vervolgens zijn we met de auto teruggegaan naar een treinstation in Mumbai, en vanaf daar met een locale bomvolle, uitpuilende trein naar CST. En met bomvol, bedoel ik echt bomvol. En uitpuilend! Ik moest iets in de trein vastgrijpen om mezelf naar binnen te trekken. Mensen die uit de trein wilden moesten zich vastgrijpen aan andere mensen, en letterlijk door de mensenmassa zwemmen. En dan te bedenken dat er geen deuren in de trein zitten om de mensenmassa binnen te houden tijdens het rijden.. Nouja, heb ik dat ook weer meegemaakt :). Thuis ben ik onder de douche gesprongen en ben ik lekker gaan slapen :).

's Avonds ging ik naar Saumya toe. Zij was een week bij haar ouders in Delhi geweest, en had home cooked food meegenomen. Ze had nog andere vriendinnen van het lab uitgenodigd. Het eten was erg lekker, maar eigenlijk had ze iedereen bij elkaar geroepen om een andere reden. Zij en Suman gaan trouwen!!! En dat is eigenlijk heel speciaal, want de meeste mensen hebben een gearrangeerd huwelijk. Het begint nu te veranderen bij de jongere generaties, maar het is nog vrij zeldzaam geloof ik. Gisteren hebben ze het nieuws officieel in hun lab verteld. Ik was natuurlijk in ons lab toen Suman het vertelde. Hij wilde het eerst aan iedereen in het lab vertellen, en daarna pas aan Sulabha en Shobona, dus het moest fluisterend. De gezichtsuitdrukkingen waren ge-wel-dig, omdat iedereen stil moest blijven. Daarna gingen we naar Saumya's lab om haar naar buiten te roepen. Direct daarna kwamen alle meiden uit haar lab ook naar buiten om vervolgens op de gang te springen, omhelzen en gillen. Saumya vertelde dat haar baas niet wist dat zij en Suman al een tijdje samen zijn. Ze vertelde hem dat ze gaat trouwen, en zijn eerste vraag was 'ken je de bruidegom?' Dat is zo raar, maar dat soort dingen gebeuren blijkbaar.. Sommige meisjes moeten binnen hun eigen 'community' trouwen, dus als ze een leuke man willen moeten ze niet te lang wachten. Anders zijn alle goede mannen op.. Ingepikt door andere meisjes.

Suman en Saumya willen heel graag dat ik bij hun bruiloft ben. Ze trouwen op 10 november in Delhi. Ik ben nu heel serieus aan het nadenken om langer te blijven. Dan moet ik wel mijn visa verlengen. Voor mij heeft het meerdere voordelen om langer te blijven.. 1. Ik kan langer aan mijn thesis werken als dat nodig is. 2. Ik kan meer tijd nemen voor het rondreizen, en er zullen meer nationale parken open zijn om wild life te spotten (die zijn in september nog dicht ivm de moessonregens). 3. Begin november wordt Diwali gevierd, dat is het grootste feest in India; het lichtfestival. 4. Naar Nederland vliegen vanuit Delhi is waarschijnlijk een stuk goedkoper dan vanuit Kathmandu, Nepal. 5. EN, ik kan bij een echte Indiase bruiloft aanwezig zijn, een sari dragen, bollywood dansjes doen en nog 1x alle mensen van het lab zien. Helaas is het allemaal niet zo makkelijk, want ik wil ook dat Demi komt, en hij kan eigenlijk niet zo lang wegblijven. Ik moet zelf ook nog een stage doen, dus hoe langer ik wegblijf hoe meer vertraging ik oploop..

Wie van mijn fans wint deze keer de strijd om de eerst geplaatste reactie? Mama? Oma? Of wordt het deze keer iemand die nog niet eerder gewonnen heeft :P